Δεν σπέρναμε μόνο για τον εαυτό μας, αλλά και για τα ζώα. Κριθάρι, σίκαλη, βρώμη, λαθούρια, ρόβη και βίκο.
Έτσι είχαμε να τους δίνουμε κάτι εκλεκτόν. Πόσο χαίρονταν όταν έβλεπαν τον τορβά με τον καρπό. Τόσες θυσίες που έκαναν για εμάς λίγο ήταν.
Στην φωτογραφία ο βίκος πάει για αλώνισμα και υψώνεται κάθε δεμάτι σαν λάβαρο. Δεν είναι ;
Κείμενο Δήμητρα Μαρμαρινού
