Τα σπαρτά έχουν εχθρούς διάφορα ζώα.
Ο ασπάλαξ αναστατώνει τις φυτείες. Σκάβει την φωλιά του μέσα στα χωράφια. Κατά την διάνοιξη των στοών, μήκους άνω των 50μ, κατακόπτει τις ρίζες και το σιτάρι καταστρέφεται.
Ο λαγός βρίσκει πολύ νόστιμα τα τρυφερά βλαστάρια. Άσε που τα ποδοπατά με τους χορούς του.
Η γιδούλα κάνει γιορτή άμα μπει στο σπαρμένο. Ο πετεινός και τα άλλα πουλιά, μαδάνε με όρεξη τα στάχυα. Λένε και για την αλεπού αλλά δεν γνωρίζω τα έργα της.
Λοιπόν , το κακοποιόν πνεύμα του σίτου, το επιφαινόμενον στα ανωτέρω ζώα, ίσως και σε άλλα πρέπει να συλληφθεί. Στα Βούρβουρα της Κυνουρίας π.χ. με το τέλος του θερισμού, έριχναν κάτω τα δρεπάνια τους και έτρεχαν φωνάζοντες “πιάστε τον, πιάστε τον “, υποκρινόμενοι ότι κυνηγούν αόρατο εχθρό. Δηλαδή τον ασπάλακα, την αίγα, τον αλέκτωρα, την αλεπού, το λαγό.
Οι θεριστές παρακειμένων αγρών, επείγοντο να τελειώσουν πρώτοι, να κυνηγήσουν εκείνοι το “λαγό “στο διπλανό χωράφι. Έτσι πορεύτηκαν οι πρόγονοί μας. Σκληρή ζωή και παιχνίδι.
Επιμέλεια κειμένου Δήμητρα Μαρμαρινού
