(12 Οκτωβρίου 1944 )
Λαμπρό πρωινό με χνούδι χρυσαφένιο κι ευωδιά οπώρας.Ανεβαίνει αργά η σημαία, ιεροτελεστικά και σαν αητός ξεδιπλώνει κι ανεμίζει στον αιθέρα τις πλατιές γαλάζιες φτερούγες.
Κρίνα την ύφαναν, χέρια παρθένων, Αθηναίων, από μετάξι ,κλωσμένο μ ‘ελπίδες και όνειρα, στο σκοτάδι πικρής σκλαβιάς. Έξω οι χτύποι της μπότας των βαρβάρων και μέσα στο στήθος τους οι παλμοί της λαχταρισμένης καρδιάς τους μετρούσαν, επί τέσσερα χρόνια, το πάει κί έλα της σαιτας στον αργαλειό.
Ανεμίζει, στεγνώνοντας τα δάκρυα που την είχαν βρέξει, πάνω από τον πιό αρχαίο ιερό χώρο της γης ,την πέτρινη κιβωτό της πνευματικής κληρονομιάς του κόσμου. Και κάτω, ανάμεσα στα μνημεία, που σεβάστηκαν οι καταιγίδες
των αιώνων, οι Αθηναίοι, συναγμένοι γύρω από το χρυσοστόλιστο ιερατείο τους, τη χαιρετούν με βουρκωμένα μάτια.
Αν ο χρόνος ξεθωριάζει, αδυσώπητος, ακόμα και τα πιό φωτεινά κορυφώματα της ζωής, η ομαδική όμως μνήμη, συνδαυλισμένη από την ιστορία και την παράδοση, βρίσκει τον τρόπο να τα ξαναζεί.
……ανεβαίνουμε στον ιερό βράχο,… στις 12 Οκτώβρη, να υψώνουμε ,μαζί μ’ αυτή τη σημαία, ευχαριστία κατανυχτική στον Παντοδύναμο, που κραταιώνει τη φυλή μας στους σκληρούς και αδιάκοπους αγώνες της.
……………
Αν η Ευρώπη δεν είχε χάσει την έννοια των υψηλών πραγμάτων, η ημέρα της απελευθέρωσης της Αθήνας θα είχε καθιερωθεί σαν μεγάλη γιορτή της ανθρωπότητας. Γιατί το ολοκαύτωμα προσφέρθηκε στο βωμό της από την πολιτεία που στάθηκε πάντα το φως της, το φως του κόσμου.
.Σπύρος Μελάς
