Κωνσταντίνος Δαβάκης, ο ήρως του Έπους της 28ης Οκτωβρίου του 1940 ο ένδοξος μαχητής τριών πολέμων ήτο τέκνον της Μάνης.
Εγεννήθη το 1897 στα Κεχριάνικα, Οιτύλου Λακωνίας. Σπούδασε στη Σχολή Ευελπίδων. Άρχισε να φοιτά το 1913 .Πρώτα έλαβε το βαθμό του ανθυπασπιστού .Συνέχισε τις σπουδές του, και το 1916 απεφοίτησε ως ανθυπολοχαγός πεζικού. Συνεπλήρωσε την κατάρτισή του στην Ανωτέρα Σχολή Πολέμου Αθηνών και Παρισίων.
Μετέσχε του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, στο Μακεδονικό Μέτωπο ,(1917, 1918) και διεκρίθη για την τόλμη και την ανδρεία του, στις μάχες της Δοϊράνης και του Σκρά. Έλαβε μέρος και στη Μικρασιατική εκστρατεία (1919 ,1922) και επολέμησε γεναία στη μάχη του Αλμπανός.Διετέλεσε επιτελάρχης της 2ας Μεραρχίας και του 1ου Σώματος Στρατού. Για την λαμπρή πολεμική δράση του, στο πεδίον των μαχών, και των δύο πολέμων, προήχθη επ’ ανδραγαθεία και ετιμήθη με το χρυσούν αριστείον ανδρείας.
Το 1937 απεστρατεύθη ,γιά λόγους υγείας ,με το βαθμό του συνταγματάρχου. Τον Αύγουστο του1940, ανεκλήθη εις ενέργειαν και ετοποθετήθη διοικητής του αποσπάσματος Πίνδου,με σκοπό να προετοιμάση την άμυνα. Εργάστηκε υπερανθρώπως, και θωράκισε, την ανοχυρώτη αυτή περιοχή. Τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου, εδέχθη όλο το βάρος της επίθεσης του εχθρού. Με το απόσπασμά του ,2.000 άνδρες και 4 ορεινά πυροβόλα μόνο, αντιμετώπισε ολόκληρη την επίλεκτον μεραρχία Ιταλών Αλπινιστών Τζούλια, με 15.000 στρατό, 20 πυροβόλα και αεροπλάνα. Ο Δαβάκης με τα άξια παλληκάρια του δεν επέτρεψαν στον πανίσχυρο εχθρό να περάσει.Ο άξιος στρατιωτικός εγνώριζε άριστα την τέχνη του πολέμου.
Εφήρμωσε ελαστική άμυνα σε ευρύτατο ορεινό μέτωπο, μέχρι το Επταχώρι της Πίνδου και περίμενε ενισχύσεις. Η επιστράτευσις συνεχιζόταν γοργή. Από όλα τα σημεία της Ελλάδος, τα παλληκάρια μας κινούσαν για το μέτωπο του πολέμου ,στην κόλαση των Ιταλικών όλμων και των βομβών με το χαμόγελο. Βιάζονταν να φτάσουν γρήγορα να βοηθήσουν το Δαβάκη. Είχαν εστιάσει το νου τους στο Επταχώρι. Ιδού και ένα γράμμα του οποίου οι σειρές, ξεδιπλώνουν πτυχές της αφάνταστης εποποιίας της Πίνδου. “Από την Λάρισα στην Κοζάνη σαν αστραπή. Και από εκεί καβάλλα στ’άλογο για το Επταχώρι. Η διαταγή να φτάσωμε το συντομότερον, να προλάβωμε την διάβαση στο Κεράσοβον…
Ώρες ατελείωτες πορεία μέσα στο κρύο, στο χιονιά, στο σκοτάδι κι ο χειρότερός μας εχθρός η νύστα. Πολλοί, μερόνυχτα άυπνοι,κλείναν άθελά τους τα μάτια, άφηναν τα χαλινάρια κι έπεφταν μισοκοιμισμένοι απ’ τ’ άλογα.
Έτσι αποφασίσαμε να το πάρουμε με τα πόδια και σιωπηλά μη μας πάρουν είδηση τα αεροπλάνα των “φίλων”.
Όπως στά όνειρα, βαδίζαμε περισσότερο με την ψυχή, αμίλητοι μέσα στή νύχτα, ολόκληροι ουλαμοί σέρνοντας τ’ άλογά μας, δεμένοι όλοι σε μία θέληση και σε απόφαση μία: να αγωνισθούμε και να νικήσωμε.” Και νίκησαν .Η ηρωική άμυνα ,του αποσπάσματος Πίνδου, λαμπρά προπύλαια της Νίκης. Χαρά στα ελληνόπουλα που επολέμησαν πλάι στον Κωνσταντίνο Δαβάκη.
Την 1ην Νοεμβρίου ήσαν όλα έτοιμα. Οι ισχυρές ελληνικές μονάδες έφτασαν. Και είναι απίστευτο .Τέσσερις ημέρες μόνον από τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου. Ωστόσο ο Δαβάκης, με τον αριστοτεχνικό υποχωρητικό ελιγμό του κυρίως όμως με την γενναιότητα την δική του και του ηρωικού αποσπάσματος Πινδου ,κρατούσε τον σιδηρόφρακτο εχθρό καθηλωμένο και περίμενε την μεγάλη του ώρα.
Την 1ην Νοεμβρίου 1940, εξαπέλυσε την περίφημη αντεπίθεσή του εναντίον των ελαυνουσών προς Μέτσοβον ιταλικών δυνάμεων. Τους χτύπησε από τα πλευρά και από τα νώτα. Οι Έλληνες πετούσαν με τον “ΑΕΡΑ” της Νίκης .
Όμως στις 2 Νοεμβρίου το μεσημέρι , το τελευταίο φτερούγισμα του σταυραετού .Ενώ επολεμούσε όπως πάντα στην πρώτη γραμμή, επικεφαλής τμήματος, ετραυματίσθη βαρύτατα στο στήθος, κοντά στον Προφήτη Ηλία της Φούρκας .Ο αγών δεν διεκόπη. Έδωσε εντολή στον ταγματάρχη Ι.Καραβία να συνεχίσει την αντεπίθεση. Οι Ιταλοί ευρέθηκαν κυκλωμένοι από τα ελληνικά πυρά και εξαναγκάσθηκαν να υποχωρήσουν καταδιωκόμενοι υπό του ελληνικού στρατού. Ήταν η πρώτη νίκη του Έπους της 28ης Οκτωβρίου 1940, καθωριστική για την έκβαση του αγώνος κατά της ιταλικής εισβολής. Ενορχηστρωτης, ο Κωνσταντίνος Δαβάκης. Ο στρατός μας εβάδισε στα βήματά του, μαχόμενος υπέρ πίστεως και πατρίδος.
Αυτή η πρώτη νίκη των πατέρων μας στην Πίνδο, είναι και η πρώτη ήττα του άξονος παγκοσμίως. Εκρατούσε λέει, ο κόσμος την αναπνοή του από τον θαυμασμό του για τους Έλληνες. Μου είναι αδιάφορον. Ας κρατήσουν καλύτερα την αγνωμοσύνη τους. Ένα χρόνο μετά τον βαρύτατο, τραυματισμό του στο στήθος το ελληνόπνοον, ενοσηλεύετο ακόμη σε νοσοκομείο των Αθηνών. Τον Δεκέμβριο του 1942, οι Ιταλοί “κατακτητές”τον βρήκαν και τον συνέλαβαν .Άνθρωπο ασθενούντα, πληγωμένο. Είχε ανάγκη θεραπείας, θαλπωρής και τον έσερναν όμηρο. Αυτοί είναι οι Ιταλοί.
Κατά την μεταφορά του στην Ιταλία, μαζί με άλλους αξιωματικούς,το πλοίο “Τσιτά ντι Τζένοβα,” ετορπιλίσθη και ο Κωνσταντίνος Δαβάκης επνίγηκε στα νερά της Αδριατικής.
Έφτασε μυρόλουστος εκεί που επιθυμούσε.Τα κύμματα τον απέθεσαν ευλαβικά, στις ακτές της Β. Ηπείρου. Ανεγνωρίσθη και ετάφη στην Αυλώνα. Και από αψίδα θριάμβου πέρασε στο πάνθεον των ηρώων. Μνήμη και τιμή αιωνία στον ηρωικό συνταγματάρχη. Ο Κωνσταντίνος Δαβάκης, ως ήρως ήτο και άνθρωπος του πνεύματος. Μας άφησε σημαντική συγραφική εργασία .Έγραψε περίπου δέκα στρατιωτικά συγράμματα μεταξύ των οποίων “Ο πόλεμος του μέλλοντος”,(1939).Υπήρξε εισητής της μηχανοκινήσεως του ελληνικού στρατού.
Οι ήρωες του Έπους της 28ης Οκτωβρίου 1940 είναι αμέτρητοι. Το φως όμως της ιστορίας το λαμπρότερον, στον Κωνσταντίνο Δαβάκη. Έγινε θρύλος . Τα λόγια του λαού,τα εκλεκτότερα άνθη στο αμάραντο στεφάνι του .Η πατρίς, ευγνωμοσύνης ένεκεν, τον ετίμησε με ανδριάντες .Περίφημος είναι ο υψωθείς στην φερώνυμο πλατεία Καλλιθέας Αθηνών, ο ο οποίος μας δείχνει τον δρόμο του καθήκοντος. Ο υπέρμαχος της Ελλάδος, στέκεται αγέρωχος και στην Καστοριά. Ίσως και αλλού .Η πρωτεύουσα κάθε Νομού, πρέπει να κοσμείται με το άγαλμά του. Η Ακαδημία Αθηνών, μετά θάνατον,τον ετίμησε με το αργυρούν μετάλλιον της αυτοθυσίας.
Υπάρχουν Έλληνες που ζουν αιωνίως. Η δόνησή τους δεν έχει θνητές χορδές. Κι αν ο κόσμος κάποτε ξεχάσει, η Κτίσις θα μελωδεί με πλήκτρα χρυσά τον ύμνο του ήρωος.Αν θέλεις να ακούσεις, ξέρεις. Ο κωδικός της Δόξης, Κωνσταντίνος Δαβάκης.
Επιμέλεια κειμένου,
Δήμητρα Μαρμαρινού
1) Το γράμμα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ‘Προς την Νίκην “αριθ.223
