Τα γεννήματά μας πλούσια. Κοπιάσαμε όλοι, αλλά ο αγών των ζώων υπέρτερος. Η σειρά μας τώρα. Πρέπει να γεμίσει και ο αχυρών. Όμορφες Ελληνίδες, με απλές τοπικές ενδυμασίες, συλλέγουν την τροφή των τετράποδων φίλων μας. Πήγαν πολύ πρωί. Διότι, αν ανέβει ο ήλιος, και στεγνώσει η δροσιά, το χόρτο τρίβεται.
Αύριο, θα ξυπνήσουμε αχάραγα, να πάμε να βοηθήσουμε και εμείς. Να μεστώσει το σώμα, να ανδριεύσει η ψυχή. Στον κάμπο της Αργολίδος μάζευαν και τα αποξηραμένα φύλλα της αγκινάρας. Τα έτρωγαν τα πρόβατα. Πάλι νύχτα.
Έπαιρναν και τα παιδιά μαζί. Τα μικρά χεράκια πληγώνονταν από τα σκληρά χορτάρια. Η τρυφερή άπλαστη μέση πονούσε. Αλλά εκεί. Μέχρι να ανέβει καλά ο ήλιος. Τα ζώα πρέπει να φάνε.
Είπαμε η σειρά μας. Θα στοιβάξουμε τ’αχούρι μέχρι την σκεπή, με χόρτο, άχυρο, σανό. Τον Χειμώνα θα καθόμαστε ήσυχοι πλάι στην γωνιά, θα ψήνουμε κάστανα και θα λέμε παραμύθια.
Όλα ωραία. Τα καρβέλια αράδα ψηλά στο σανίδι. Τα ζώα μας καλοπαχνισμένα.
Τους αξίζει!. Επιμέλεια κειμένου Δήμητρα Μαρμαρινού
