Το αλώνι ορχήστρα ζωής. Μελωδία παναρμόνιος, που χάνεται στο αχανές παρελθόν του ανθρώπου.
Αλλά με την εκπνοή της δεκαετίας του 1960, έσπασαν οι χορδές, οι χρυσές της άρπας του άρτου. Αλλοπρόσαλλοι, στις καινούργιες στροφές του κόσμου, δεν εννοήσαμε ότι το έσχατο γύρισμα ήταν κραυγή. Παύσις, τελεία τελεσίδικος.
Πότε αλώνισαν για τελευταία φορά οι παπούδες μου; Ήξεραν ότι δεν θα υπάρξει “Και του χρόνου “;
Τότε δεν αισθανθήκαμε το πνεύμα του σίτου, η ζιουλίτσα, το μαυραγάνι του τόπου μας, ψυχορραγούσε και δεν του δώσαμε νερό. Η ηχώ των λυγμών του δεν σβήνει. Πετούμενη από βράχο, σε βράχο, εστάθη στην αυλή μας. Καλό είναι με ένα πλήκτρο να γίνονται όλα μαγικά. Αν έλθει γενική συσκότιση ;
Για αυτό, φύλαξε το αλέτρι, το χερόμυλο την ρόκα τον αργαλειό την πινακωτή. Μάθε να καις το φούρνο.
Μη διανεμίζεις τα ταπεινά τα σύνεργα της ελευθερίας σου. Για ότι μας λείψει έχει ο Θεός. Θα τα αναβιώσουμε όλα.
Να μάθουν οι νέοι. Να ξέρουν να ζουν. Έτσι, τώρα θα αλωνίσουμε. Όλοι μαζί. Πρώτα όμως θα προσκυνήσουμε.
Θα γονατίσουμε στο κέντρο του ιερού κύκλου της ζωής και θα ασπασθούμε τις αγιασμένες πλάκες του αλωνιού.
Επιμέλεια κειμένου Δήμητρα Μαρμαρινού.
