Το χωράφι δεν το εθέριζαν όλο. Άφηναν το “αποθέρι. Μία άκρη αθέριστη. Την “μητέρα” του σιταριού.
Την έλεγαν ακόμα γέρο και γριά .Άφηναν δηλαδή την “μάνα “. Να μην παραπονεθη, ότι έχασε όλα τα καλά του.
Να έχει και αυτό κάτι. Κυρίως όμως το έκαναν για να μην απωλέσει την δύναμη του. Τα σπαρτά έχουν το πνεύμα τους.
Κατοικεί μέσα τους ο αρχαίος δαίμων,ο οποίος συναυξανεται αλλά και αποθνησκει με τον θερισμό.
Καθώς θερίζουν για να αποφύγει το δρεπάνι και να σωθεί, τρέχει από το ένα στάχυ στο άλλο και καταφεύγει στο αποθερι ασφαλής πλέον ο αγαθός δαίμων.
Έτσι η ψυχή του σίτου ζή, έτοιμη να αναστηθεί και να καρποφορήσει με την νέα σπορά
